Kijktip: De wilde weldoener - als je niet in de hokjes van de gemeente past

De vorige wethouder had een mondeling akkoord met Rino Driessen - hij kon op zijn terrein blijven en doorgaan met zijn succesvolle dagbesteding voor jongeren met een beperking. Maar een nieuw college betekent nieuw beleid en nieuwe, onbegrijpelijke ambtenarentaal. Documentaire De wilde weldoener laat goed zien hoe een kloof tussen overheid en burger ontstaat.

Rino Driessen
Beeld: ©BNR VARA / Kas van Vliet
Rino Driessen van zijn stichting voor dagbesteding Ariba

Al sinds 2013 huurt Rino Driessen een stuk land in het dorp Bavel, dat onderdeel is van de gemeente Breda. Hij woont er in zijn eigen opgeknapte huis en runt er Stichting Ariba. Hij voorziet en begeleidt de dagbesteding van een aantal jongeren uit de buurt. Sinds het begin van de huur is het Rino bekend dat het terrein op den duur zal worden heringericht. Maar in de loop der jaren waren er telkens mondelinge afspraken met de wethouder dat hij voorlopig nog wel even kon blijven zitten. 

Dat verandert als er in 2018 een nieuw college komt in de gemeente Breda. Rino wordt verzocht zijn paradijs in Bavel te verlaten. Daarmee dreigt er ook een einde aan zijn stichting te komen. 

Bureaucratie en confrontatie in de rechtszaal

In een klein halfuur laat de documentaire zien dat Rino en de gemeente verschillende talen spreken en elkaar niet verstaan. Waar Rino eerst een direct en persoonlijk aanspreekpunt had in de wethouder, staat hij nu tegenover een onpersoonlijke, moeilijk te bereiken gemeente, die vooral brieven met moeilijke woorden en onbegrijpelijke taal stuurt. De rompslomp van de gemeentelijke bureaucratie zorgt dat de connectie van mens tot mens verdwijnt en Rino tegenover de gemeente komt te staan in de rechtszaal.
 
De wilde weldoener is een eerlijk portret van een man die goed doet, maar die niet ‘in de hokjes van de gemeente’ past. De documentaire is interessant voor ambtenaren om inzicht te krijgen in hoe verschillend de taal van de gemeente en die van sommige burgers kan zijn. Het inspireert om na te denken over hoe we dit veel dieperliggende probleem van onbedoelde uitsluiting kunnen oplossen.